میگویند: زمانی که داری، بخور، بنوش و شاد باش. اما چگونه می توانم بخورم و بیاشامم، هنگامی که می دانم، آن چه را که خوردنی است، از دست گرسنه ای ربوده ام و تشنه ای به لیوان آب من محتاج است. رمضان، ماه شهادت امیرالمومنین (ع) و کسی که الگوی واقعی عدالت است فرا می رسد و حال این ما و این ماه رمضان. به فکر یتیمان علی (ع) و فرزندان امام زمان (عج) بوده ایم یا اینکه در دل مشغولی های معمول و گیر و دار همیشگی زندگی هامان آنها را فراموش کرده ایم؟
سال قبل همین موقع ها بود که فریاد زدیم: "ای کودک مسلمان سومالی، حق تو در حلقوم چه کسی جا خوش کرده؟ مگر تو را خدای دیگری آفریده؟ ما کجا و تفکر علی بن ابی طالب کجا... این روزهای گرسنگی و تشنگی رمضان ما خیلی همت کنیم فقط به یادتانیم و ته ته دلسوزیمان یک کلمه است: آخــــــــــی!!! این دیگر چراغی نیست که به مسجد حرام باشد! این مصداق (بنی آدم اعضای یک دیگرند) است. سومالی دیر است، سرمان شلوغ است، گرفتاریم، صف بانک شلوغ است، دستگاه خودپرداز کار نمی کند! ولی تا خانه همسایه فقیرمان چند قدمی بیشتر فاصله نداریم. بیایید قدم هایمان را برای اطعام و اکرام نیازمندان محکم تر از قبل برداریم. و حال این ما و این ماه رمضان، آیا خواهیم توانست حداقل یکی از خواسته های شهید مظلوم ماه رمضان را جامه عمل بپوشانیم یا اینکه دنیا باز هم ما را با خودش خواهد برد...؟!"
و امسال هر سایت و نشریه ای را بجز صفحه جادوی پر از سانسور تلویزیون جمهوری اسلامی که می بینیم از نسل کشی مردم مسلمان میانمار نوشته و تصاویری که قلب هر انسانی را به درد می آورد.
اینجا میـانـمار...
این کودک اگر چشم هایش بادامی نبود، اگر آبی بود
اگر موهایش طلایی بود
اگر پدرش اراجیف دالایی لاما و کلیساها را نشخوار می کرد
و اگر مادرش رقص باله بلد بود
حالا تیتر یک همه ماهواره ها بود
و عکس روی جلد تایم TIME
اما حالا چیزی نمانده تا او را هم در کوره ها به آیین بودا و مسیح صلح طلب رهنمون کنند
اینجا میـانـمار...
بودایی ها 20هزار مسلمان را سوزانده اند
و مجسمه بودا و هیلاری کلینتون و دالایی لاما به هم لبخند می زنند
و ما، وزارت خارجه، مجلس، سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی، مراجع عظام، مجمع جهانی(!!!) تقریب مذاهب و همه کسانی از آخور حقوق بشر می خورند و...
همراه باراک اوباما و بی بی سی و نتانیاهو تصمیم گرفته ایم تماشا کنیم
و سیمای ضرغامی عزای پخش نشدن لیگ برتر را گرفته است
اینجا ایران. دلها چشم انتظار زولبیا و بامیه...
احساست نامحسوس:
دیـشـب گـرسـنـه بـود دخـتـری کـه مُـرد ...
چـه آسـان بـه خـاک پـس دادیـمـش ؛
و هـمـسـایـه اش ... زیـارتـش قـبـول !!
دیـشـب از سـفـر رسـیـد ...
مـکـه رفـتـه بـود !!
موضوع مطلب : 
