می گویند: زمانی که داری، بخور، بنوش و شاد باش. اما چگونه می توانم بخورم و بیاشامم، هنگامی که می دانم، آن چه را که خوردنی است، از دست گرسنه ای ربوده ام و تشنه ای به لیوان آب من محتاج است. رمضان، ماه شهادت امیرالمومنین (ع) و کسی که الگوی واقعی عدالت است فرا می رسد و حال این ما و این ماه رمضان. به فکر یتیمان علی (ع) و فرزندان امام زمان (عج) بوده ایم یا اینکه در دل مشغولی های معمول و گیر و دار همیشگی زندگی هامان آنها را فراموش کرده ایم؟
"ای کودک مسلمان فلسطینی، ای کودک مسلمان سوری و ای کودک مسلمان عراقی، حق تو در حلقوم چه کسی جا خوش کرده؟ مگر تو را خدای دیگری آفریده؟ ما کجا و تفکر علی بن ابی طالب کجا... این روزهای گرسنگی و تشنگی رمضان، ما خیلی همت کنیم فقط به یادتانیم و ته ته دلسوزیمان یک کلمه است: آخــــــــــی!!! این دیگر چراغی نیست که به مسجد حرام باشد! این مصداق (بنی آدم اعضای یک دیگرند) است. غزه دیر است، سرمان شلوغ است، گرفتاریم، صف بانک شلوغ است، دستگاه خودپرداز کار نمی کند! ولی تا خانه همسایه فقیرمان چند قدمی بیشتر فاصله نداریم. بیایید قدم هایمان را برای اطعام و اکرام نیازمندان محکم تر از قبل برداریم. و حال این ما و این ماه رمضان، آیا خواهیم توانست حداقل یکی از خواسته های شهید مظلوم ماه رمضان را جامه عمل بپوشانیم یا اینکه دنیا باز هم ما را با خودش خواهد برد...؟!"
و امسال هر سایت و نشریه ای را بجز صفحه جادوی پر از فوتبال تلویزیون جمهوری اسلامی که می بینیم از مظلوم کشی مردم مسلمان کشورهای همسایه نوشته و تصاویری که قلب هر انسانی را به درد می آورد.
چرا فقط صدا و سیما، نه! وزارت خارجه، مجلس، سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی، مراجع عظام، مجمع جهانی(!!!) تقریب مذاهب و همه کسانی از آخور حقوق بشر می خورند و حتی خود ما تصمیم گرفته ایم همراه باراک اوباما و بی بی سی و نتانیاهو بنشینیم و بازی آرژانتین و آلمان را تماشا کنیم؛
همسایه سیخی چند!
موضوع مطلب : 
